Πήρα το ενοίκιο από τον νεαρό φοιτητή
-έφηβος, γύρω στα δεκαοκτώ-
που νοίκιαζε την γκαρσονιέρα μου.
Από την ευάλωτη, αμήχανη στάση του,
που συγχρόνως είχε και μια κρυμμένη
σκοτεινότητα ή αλαζονεία,
κατάλαβα ότι επιζητούσε την επιδοκιμασία μου.
Τουλάχιστον με ένα βλέμμα μου την επιδοκιμασία
ότι ήταν λιμπιστός, αξιολάτρευτος.

Η αιώνια εφηβεία με τις ανασφάλειες
κι ανησυχίες της.