Φόρεσε τη μάσκα κι έγινε πριγκίπισσα με μιας
υστέρα δράκος, μέδουσα, φιλήδονη εταίρα,
ώσπου ξημέρωσε
και βγήκαν οι εποχούμενοι τυχαία να αλώσουν τον καιρό.
Εκείνος βρέθηκε με τις μάσκες και τα τούλια στα χέρια,
– η νυχτερινή κραιπάλη βλέπετε.
Ήτανε μόνος στην πολύβουη ερημιά, μια κούκλα
πεταμένη στα απόβλητα.
Μύριζε αλκοόλ και τα σημάδια του έρωτα πονούσαν,
– η βία μια συνήθεια παλιά κι ο εξευτελισμός.
Μίλησε, που λέει ο λόγος, προσπάθησε να καλημερίσει
τον πρώτο άνθρωπο, έκανε να πιαστεί από κάπου,
τι ειρωνεία ό,τι είχε χτιστεί ήταν σαθρό
με πρόχειρα υλικά αμφιβόλου ποιότητος.
Σκέφτηκε τη μεγάλη λεωφόρο
τις κατοικίες των φιλεύσπλαχνων
τα σύντομα νανουρίσματα της μάνας του, θυμήθηκε.
Τίποτα.
Τον πονούσε ακόμα η περασμένη ηδονή
τα ιδρωμένα δέρματα και η αχλή είχαν αρχίσει
να κακοφορμίζουν
στα πλούσια ελέη.

– Είμαι… ένας πλάτανος μικρός
με ρίζες μες στο παρελθόν σας.
Είμαι ό,τι δεν θέλετε να είστε εσείς
η μοίρα και το υλικό σας, σπάραξε
η γλυκιά ανεμώνη.