Κάποτε είχες για φωλιά την αγκαλιά μου,
κάποτε μου ‘λεγες χιλιάδες σ’ αγαπώ.
Κάποτε έπινες νερό στο όνομα μου
κι ήμουν για σένα της ζωής το μυστικό.

Κάποτε φτιάχναμε μαζί τα όνειρα μας
κι ήταν οι μέρες μας του Πάσχα Κυριακή,
τώρα μετράμε και οι δυο τη μοναξιά μας
κι έτσι χαθήκαμε στης νύχτας τη σιωπή.

Έχω λόγο να σε ξεπεράσω,
έχω λόγο να μην σ’ αγαπώ,
πες μου όμως πως να σε ξεχάσω
τώρα που θα πρέπει μόνος μου να ζω.

Κάποτε έλεγες πως ήμουν η ζωή σου,
και δεν περνούσε μέρα δίχως να με δεις.
Κάποτε ήμουν η ψυχή απ’ την ψυχή σου
η πρώτη σκέψη σου σαν ξύπναγες νωρίς.

Τώρα τα λάθη θα μετράς και θα μετράω
ποιος απ’ τους δυο μας έκανε τα πιο πολλά.
μα δεν θα πάψω όμως στιγμή ν’ αναζητάω
κι είναι στις ώρες που σε είχα αγκαλιά.

Έχω λόγο να σε ξεπεράσω,
έχω λόγο να μην σ’ αγαπώ,
πες μου όμως πως να σε ξεχάσω
τώρα που θα πρέπει μόνος μου να ζω.