Στους πρόποδες του ουρανού είχαν ξεχάσει
ένα βαγόνι όλο σκουριά και ξύλο ανεξίθρησκο
σκήνωμα φωτιά κι απελπισία
του έρωτα τρωτό διάδημα που
μέσα του χάθηκε ο πόλεμος.
Στάγδην χυνόταν το αίμα του Γκαλίπ
και πάνω στη βροχή τού άχνιζε το χώμα
ολοφυρμοί, χλαίνες, σωσίβια διάσπαρτα παντού
η κωμωδία τού ενεδρεύοντος θριάμβου:
-ψυχή μου, ο παράδεισος σαν όρυγμα βαθύ ψεύτικη λέξη
το δόλωμα στην άκρη του σκοινιού
συσκευασμένη προσευχή και αμαρτία πάντα.