Στον παλιό καθρέφτη απέναντί μου

αγόρευαν για το φιλεύσπλαχνο λαχνό

κάποιες κυρίες ηλικίας απροσδιόριστης.

Ανέλυαν ενθουσιωδώς τα πεπραγμένα

εστιάζοντας

στα οφέλη της προσφιλούς των απασχόλησης.

Κάθε τόσο ακκίζονταν

για τα κατορθώματά τους.

Εννοούσαν την προσφορά καθήκον του βίου,

επιταγή, το δίχως άλλο, ανταλλάξιμη

στην άλω της υποκρισίας.

Όταν η ξύλινη σκάλα έτριξε

κι αλώθηκε ο καθρέφτης από

μια παρέα νεαρών

που σπούδαζαν τον έρωτα κι ωρίμαζαν αδέξια,

οι προ πολλού αναξιοποίητες κυρίες

υποκρίθηκαν ικανότητα, σφρίγος και νεότητα.

Η έπαρση, όμως, είχε συντριβεί

κι έμενε ορφανό στην πορσελάνη

το κόκκινο σημάδι.

Στον παλιό καθρέφτη, απέναντί μου,

είχε περάσει πια ο ουρανός με τα γυμνά κλαδιά

που δέονταν στο κύρος του χειμώνα.

Δυο χέρια, δήθεν, τυχαία

κάτι ψιθύρισαν διακριτικά

κάτω από το τραπέζι

ίσως για να μη θιγεί

το κάτοπτρο απ’ τη θλίψη.