Στούς θεούς ἀνάμεσα κρώζουν οἱ γλάροι τοῦ Αἰγαίου
τρίβουν τά ράμφη τους μέ τή σκουριά τῆς ἱστορίας
μένουν γιά λίγο στά διαζώματα
καί δῶς του πάλι γιά τά ἐρείπια τῆς ἀρχαίας πολιτείας.
Κρατῶ στά χέρια μου συνηθισμένα ὑλικά
κάτι σπαράγματα γραμμάτων
ὀνόματα χρήσιμα βορά στό ἁλάτι καί τόν ἄνεμο.
Δέν ἔχω πληγές
ὅ,τι ἐπιβίωσε ἦταν τό λάθος τέλος στό καράβι
ἡ πίκρα τοῦ ὀρεσίβιου θερμαστῆ
μέ τή μουτζούρα καί τό βάσανο στά λόγια
τή Λαμπρή πού πέρασε.
Συνδαιτυμόνες τώρα πιά
στρώνουν πανιά στή θάλασσα καί ἄδεια ροῦχα
νά βροῦν πατήματα πόδια ξυπόλητα
κοντά σέ φύκια καί ἀφρόψαρα.
Νά γαληνέψω λές
τά νηπενθῆ νά ἀποκαταστήσω
ἔτσι γιά χάρη τῶν νεκρῶν
οἱ φυσαλίδες τους νά βροῦν
σέ ἀνάπαιστους τραγούδια μοιρασμένα.
Ὅμως τοῦ ὀρεσίβιου ἡ σκιά
μᾶς ἔχει πιά βαρύνει,
στέκει ἀπό πάνω μας
θεός καί ἀκροβάτης γλάρος
πού χτίζει μέ τό φῶς γῆς παραδείσους.
Μείνανε τ’ ἀρχαῖα μάρμαρα
κοιτῶνες ἀκριβοί τῶν ἑρπετῶν
εἰκόνα διάφανη σ’ ἀφέψημα ἐμπόρων
σάν νά μήν ἔχει εἶδος ὁ θεός
σάν νά μή βλέπεις ἀπ’ τή θάλασσα τ’ ἀστέρια.