Του Φόρκυνα ο Θεός
πριν από κάθε όνειρο κοιτούσε το νερό
κι έλεγε
για το μεγάλο δέντρο
πως τάχα ξεκίνησε απ’ την ψυχή
κι υψώθηκε ως τη δασεία τ’ ουρανού

στις αγρυπνίες του χειμώνα έλεγε
μαζεύονται παιδιά φυσώντας τη μπουρού
κι ανοίγουνε τα μάτια τους στο πέλαγο
να δουν το χρώμα της Ιθάκης

ακόμη και τον ποιητή μνημόνευε ο ύψιστος
που ομολογούσε το αίμα του:
εδώ ξύπνησε ο πολυμήχανος
εδώ τον φώτισε το ασήμι της ελιάς

Όμως όσο κι αν έψαχνε δεν έβρισκε ο Θεός το Βασιλιά
γιατί
ο Βασιλιάς είναι παντού
μικρός κι απέραντος Κανένας
παραμονεύει τα μεσάνυχτα στο δάκρυ του Πολύφημου
και πού να δει το μελανό του σώμα

ερχόταν τότε μια μικρή
Τον έπαιρνε απ' το χέρι
ακούς τη θάλασσα; του έλεγε
εκεί να πάμε πρέπει
δε γίνεται

μόνο μεσάνυχτα να παίζεις το κορμί μου
εκεί εκεί τολμούν τα όνειρα
εκεί πρέπει να πάμε.

Από τη συλλογή Το δάκρυ του Πολύφημου (1992)