‒Με τρομάζουν οι χαμένοι ποιητές, μου εξηγούσε κάποτε
ένας φανατικός για γράμματα, φέρελπις νέος.
Σύχναζε, λέει, σε καταγώγια κακόφημα,
όπου βρωμούσε αλκοόλ και υγρασία.
Εκτός αυτού οι θαμώνες
σφύριζαν αδιάφορα ρουφώντας τον καπνό
και τα χαρτιά τους άπλωναν
σαν να ’τανε σεντόνια λερωμένα.
Έπειτα έφταναν τα θηλυκά βαμμένα σε τριάδες
με παραστάτη αρχηγό έναν φιλήδονο δανδή.
Έπαιρναν θέση στο χορό
βούιζε ο τόπος
πατσουλί φτηνό για λίγη ηδονή.
Συνήθως κάποιος έπεφτε ξερός
συντρίβοντας με μιας το ιλαρό του πρόσωπο.
Χωρίς καμιά χρονοτριβή
έσπευδαν τότε οι νεαροί από το πλήθος
άνοιγαν δρόμο παραμέριζαν σκιές
να μπει το φως και ο αέρας.
Λίγο μετά ανασταίνονταν οι δυστυχείς
εν μέσω ιαχών
για να προβούν σε περαιτέρω ακολασίες,
όπως δήθεν τυχαίες περιπτύξεις
με τα φανταχτερά πουλιά
που εσκεμμένα πρόβαλαν
τα όντως εξαίσια στήθη.
Έως το φως να φτάσει στο υπόγειο,
συνέχιζαν οι άρχοντες στο ίδιο παραμύθι
να γέρνουν, να σιωπούν, να προσδοκούν
και να εξαιρούνται διαρκώς.
Ώσπου στο βάθος ο καθρέφτης
ληστής εκ παραδόσεως
γύμνωνε τα κορμιά,
πρόδιδε τις όποιες συνουσίες,
σκόρπιζε τα παράσιτα,
διόρθωνε τις αμφιβολίες.
‒Έφευγα τρομαγμένος, φίλε μου,
με την υπόνοια
πως μπορεί κι εγώ στο κάτοπτρο
να εκτίσω την ποινή μου.