Επιτέλους, Τενεσί
Έσπασες την καταχνιά στο παράθυρό σου
χτυπώντας την με σέπαλα ενός καλοκαιριού
Επιτέλους
πουλί μαντατοφόρο στο περβάζι
Τόλμησες ένα Happy End
Δεν είναι δυνατόν ο έρωτας να είναι πάντα μια λάμπα
που κάποιος της τραβά απότομα την πρίζα
Συσκότιση μετά βομβαρδισμός από σκέψεις
κόσμου εχθρικού
Να είναι κάποτε ο έρωτας και η ζωή
ο έρωτας για τη ζωή
ένα παιδί
μιας εποχής δίχως ταμπλέτες κι απομόνωση
Να τρώει ψωμί με ζάχαρη
Να τρέχει ξυπόλητο ρυάκι μες στον κάμπο
που μόλις έχει βάψει πράσινη αγάπη
η αλλαγή των εποχών
Όπου να ’ναι θα βγουν κι οι παπαρούνες, φωνάζει
και τους χαρίζει ένα φιλί στο στόμα
Τα χείλη του καρδιά από ρόδο
χαράζουν τριαντάφυλλα στο στήθος της μέρας