Έχεις βάλει πάλι έναν ρόλο να παίζει στο ραδιόφωνο. Μετά
πατάς το κουμπί, κλείνεις τον ήχο των άλλων. Συνεχίζεις μοναχά
με τον δικό σου, γιατί έτσι θαρρείς πως νικάς τους δισταγμούς.
Αρχίζοντας πάντα από μια ανώνυμη φωνή και σκάβοντας σιγά
σιγά ως τη δική σου. Τι, αλήθεια, ερμηνεύεις; Τη μάνα που δεν
γνώρισες όσο θα ήθελες; Τον πατέρα που δεν θα ήθελες να έχεις
γνωρίσει; Μα πρέπει οπωσδήποτε απόψε να ερμηνεύσεις έναν κωμικό
ρόλο. Έχεις τόσο πολύ καθιερωθεί στην τραγωδία, που όλοι
στο πρόσωπό σου βλέπουν μονίμως έναν προδομένο Αγαμέμνονα,
ανυποψίαστο να κινάει για τον θάνατό του. Τόσες γυναίκες, πια,
πρόθυμες να σκοτώσουν μια απιστία που δεν έζησαν, αν είναι
αυτός ο μόνος τρόπος να στολιστούν με επιβεβαίωση.
Πρέπει να κινηθείς με τους σωστούς βηματισμούς. Τα λόγια μόνο
δεν αρκούν. Δεν φτάνει πια ένα βουβό σώμα. Χρειάζεται υπότιτλους
το πάθος που δεν βρίσκει τις λέξεις του.