Αδερφός σήκωσε λόγο σε αδερφό. Κι ύστερα χέρι. Κι ύστερα
πόλεμο. Κι ύστερα έπεσε χιόνι στην οθόνη και κανείς δεν έβλεπε
μια χώρα που εξοριζόταν απ’ τους χάρτες, ένα παιδί που ζούσε
ίσα για να μην πεθάνει, ένα παιδί που πέθαινε επειδή οι άλλοι δεν
έζησαν ποτέ για εκείνο. Ανοίγει κάποτε μια άβυσσος και πέφτει το
σύμπαν ιλιγγιωδώς, χαροπαλεύει ο πλανήτης, αποσυντίθεσαι εσύ κι
εκείνος κι ο δίπλα κι η κάθε ύπαρξη που μετρά τις ώρες με κλεψύδρα
βλέποντας κόκκο κόκκο την άμμο να μας αφαιρεί, να μας
διαιρεί, όσο να απομείνει ένα αποτύπωμα στο τοίχωμα. Να μπορεί
κανείς στο μέλλον να εικάζει τι πέρασε και δεν απέμεινε.