Κάποιο βράδυ χωρίς να χτυπήσει το κουδούνι, χωρίς ν’ ανοίξεις
την πόρτα, μπήκαν και στάθηκαν μπροστά σου μια ντουζίνα παιδιά,
όλα φτυστά μεγαλωμένα. Μαλλιά μαύρα, μάγουλα κόκκινα
από τον δρόμο, χέρια που όλο μάκραιναν να φτάσουν τις κρυμμένες
λιχουδιές των ενοχών. Και όλα μαζί σχημάτισαν κύκλο
γύρω από το σώμα σου. Και όλα φάλτσα και χορωδιακά άρχισαν
να φωνάζουν λέξεις που θυμόσουν από τα παιχνίδια στους δρόμους
και τις αυλές, κι ήρθαν και σε σήκωσαν με τη βία από τη ζωή
σου και σε έβγαλαν στον δρόμο χωρίς μια πολυθρόνα, δίχως ένα
καλοριφέρ ή ένα τζάκι, μια οθόνη αφής και σε άφησαν εκεί να
περιμένεις το τελευταίο λεωφορείο, μην ξέροντας αν είχε ήδη
περάσει.