εξόριστη
ανάμεσα σε όνειρο και εφιάλτη
καταλήγω
αναγράφω το λήμμα της κάθειρξης της νυχτός
rem θα πει
πως έχω επαφή με τη διαίσθηση
αν ξυπνήσω σχεδόν αμέσως μετά το όνειρο
κουβαλάω στην πλάτη το τσεκούρι που μου φύτεψε
κόβομαι όλη μέρα σε φλούδες
μια δέσμη άγραφο χαρτί
τόσο σκοτάδι από μέσα
μα πήγε κιόλας μεσημέρι
κι αυτή η αίσθηση, φερμένη απ’ του ύπνου τα σαγόνια
ορίζει πως κάτι ακόμα της μέρας πρέπει πικρά να φαγωθεί

ενδίδω
ταριχεύω τα πτώματα
συντηρώ τον στοχασμό
πώς κερδίζεται η μάχη
αν ο πόλεμος έχει πια τελειώσει;