κλείνομαι όλο και πιο μακριά απ’ την ανατροπή
είμαι παιδί
ο πατέρας έχει ακόμα το Ford Cortina
και ξαφνικά πέφτω σαν μετεωρίτης στο παρόν
μια ενήλικη κουκκίδα
μεταμόρφωση μάγισσας νύχτας
χωράω παντού
και στον πιο ανεπαίσθητο φόβο
την ώρα που περνάει η μαύρη λιμουζίνα
με τα αδιάφανα τζάμια
τα διαφανή σώματα
τόσο όσο να αποκαλύπτεται
η δυσλειτουργία της καρδιάς

προλαβαίνω
να κλειδωθώ στο Ford Cortina
μην είναι πάλι εισβολή;
και μήπως καίγονται ξανά οι πορτοκαλιές
που έχτιζαν ευωδιαστά
τα τείχη γύρω από το σπίτι μας;
ρωτάει το εκκρεμές στα μάτια
καθώς πηγαινοέρχεται
ανάμεσα σε χρόνια και στιγμή

πες μου πως είναι οι γελοίες φοβίες ενός ενήλικα
πατέρα
κι υπόσχομαι να συνεχίσω να γερνάω αξιοπρεπώς