Στη γη του μαζεύουν ολόχρονα σοδειές
Δεν λείπει το ψωμί
Με τα μαχαίρια λύνουν τις ψυχές από τα δέντρα
και τις κρεμάνε κάδρα στο σαλόνι
ή σημειώματα στα χέρια του υπολογιστή
Ένα μουσείο η επίσκεψη
και σουβενίρ από τις χώρες των απολεσθέντων
ή χάρτες των ανείπωτων που θα ναυλώσουνε τη λέξη
Μέσα του ένα πιθάρι από Δαναΐδες ερωτευμένες
αχόρταγα ζητάνε τα φιλιά των κεραυνών
τα χάδια ζωής από μετάξι
Υφάσματα που ντύνουν ένα κορμί που φλέγεται
καθώς το παίρνει ο Πλούτωνας στους ώμους
Αυτός έχει τον πρώτο λόγο
Γι’ αυτό περνάει τις λέξεις από πύρινα στεφάνια
κι αυτός θηριοδαμαστής τις μαστιγώνει με τη γλώσσα
Τις αμολά μέσα στα πρόσωπα που τον κοιτάζουν παγωμένα
και καρτερά την έκπληξη να μπει ορμητική στο βλέμμα τους
Σαν τόξο μετά να τον λαβώσει
και έτσι πολλές ζωές να του φωνάζουν:

«Έλα εκεί που άλλος δεν ήρθε
Ζήσε εκεί που εμείς κάποτε ίσως φτάναμε
αν ξέραμε να υποκριθούμε
πως είμαστε άγραφες μέρες
και μέσα μας καθώς βουτάει κονδυλοφόρος
στάζει χυμό
από το δάγκωμα του έρωτα»