»Είναι νησί ο τόπος και η έγνοια του
Αργά το απόγευμα
ντύνεις με ροζ φουστάνι ένα κορίτσι δίχως τα φτερά του
Κι όμως πετάει
σε κάθε κάδρο στο σαλόνι
Επίμονα σαν το κοιτάς
επιστρέφεις από κήπους που ανθίζουν στο μεδούλι του ουρανού
Τοποθετείς στο βάζο ένα ένα τα λάφυρα της ευφορίας
Δροσερά και κρύσταλλο κατακαλόκαιρο
να τα πιεις με λαίμαργο βλέμμα παιδικό
Μα σπάνε πάλι και ξανά στον θρήνο μίας θάλασσας
όπως γκρεμίζεται από την άγνοιά της η αθωότητα
Ανοίγει απρόσμενα, ίδια με μαύρο όστρακο
μια μοίρα που λαγοκοιμάται στο κατώφλι
σαν πιστός εχθρός και ορκισμένος
Παράθυρο λεηλατημένο βορινό
αναποδογυρίζει την ευθεία του μυαλού
τη θρυμματίζει
χορεύει σταυρωμένο με μνήμες πρόκες και βαριές
Άγρια μάγισσα η διάψευση
Ρίχνει την καρδιά στο πάτωμα
ψυχή και ψίχουλο
ψίχουλο και ψυχή
Περιμαζεύεις προσεκτικά τα υπολείμματα
Έχεις δει ποτέ πόσο ματώνουνε τα δάχτυλα
κάποιες σπασμένες ηλιακτίδες;
Σκοτωμένα παράθυρα με αντανάκλαση στο πάτωμα
Και τα πλακάκια τάφος και επικήδειος χρωμάτων

΄Υστερα είναι η βροχή
΄Υστερα είναι πάντα μια βροχή
Όλο το βράδυ
να μη μουλιάζει τον φόβο
Να τον δαγκώνεις
και να σπας το μέλλον σου

*