Ο καημός ξαγρυπνά στο περβάζι με τα κίτρινα χρόνια
Περάσανε σκληροί χειμώνες κι ηπιότεροι
Τα καλοκαίρια κοίταζαν κλεφτά μες στις ζωές
Και ξεστρατίζανε
Αδύναμα ν΄αντέξουνε τ’ αγιάζι
Όταν φυσούσε από αγνοούμενες αγάπες

΄Ενα πιάτο ραγισμένη πορσελάνη από καρδιά
Στο τραπέζι με τις κίτρινες κορδέλες
Τα κίτρινα σημειώματα επάνω στο ψυγείο
« Μην αργείς. Σε περιμένω μες στο ηλιοβασίλεμα
Τον ήλιο καλοπιάνω μήπως δύσει»