Βγαίνω μια βόλτα χωρίς να ξέρω
αν ονειρεύομαι ξύπνιος
και όλα αυτά που μου ‘μαθαν νωρίς
τ’ αφήνω, τα σβήνω πριν με πιάσει ο ύπνος.

Νύχτα υγρή, νύχτα ζεστή
το ξέρεις για μένα δεν υπάρχει.
Μια λέξη μόνο που μπορεί να πει
πως φτάσαμε εδώ, παρέα και οι δυο
σ’ αυτή την άκρη.

Τριγυρνώ στα ερείπια, στις αγάπες των media,
μες στους φίλους που μείνανε πίσω
όχι πως δεν μπορώ, όλους τους αγαπώ
μα θα φύγω και δεν θα γυρίσω.

Έχω δρόμο μακρύ, τεντωμένο σκοινί
που το τέλος του δεν έχει άκρη,
μονάχα το κενό από κάτω βουβό
θεατής σ’ ένα θέατρο που δεν υπάρχει.

Δεν χωράω στο δικό σας ντεκόρ
αρχιτέκτονες ψεύτες, των ονείρων μου κλέφτες
τώρα έχω τα δικά μου κομφόρ,
περισσή περηφάνεια δεν χρειάζομαι δάνεια
να ζω μες στο ψέμα αυτό,
γύρω μου επιβάτες, φίλοι, συγγενείς, κράχτες.
Φτάνει ως εδώ.

Πρέπει όμως να πω πως δεν είναι σωστό
τόσα βράδια που μένουμε μόνοι,
ν’ αφήνουμε πια παραθύρια ανοιχτά
για το ψέμα, τη ζήλια που μας ζώνει.

Τώρα είναι αργά και η νύχτα βαριά
το τραγούδι ετούτο θα κλείσω,
απορίες, μυστήρια, σκέψεις βασανιστήρια
εγώ τίποτα δεν θα σας λύσω.

Κι αν χωρέσω στο δικό σας ντεκόρ
έστω για ένα βράδυ θα μου μείνει ο φόβος
και θα χάσω τα δικά μου κομφόρ
και θα μείνω πιο μόνος, άδειος, έρημος δρόμος.

Γεια χαρά.