Μιανού γαϊδάρου δώσανε δικαίωμα να ψηφίσει
και να τους πει ποιον ήθελε για να τον έχει αφέντη,
μ’ αυτός πιωμένος μια ζωή του στάβλου το αψέντι
δεν έβλεπε πως άρχοντες τον είχαν καβαλήσει.

Πως θα γλιτώσει φόρτωμα και πλάκωμα και ξύλο
του είπανε και δάγκωσε το πονηρό αγκίστρι,
μα πιο βαθιά θα του ’χωναν μαστίγιο και καπίστρι
αν πίστευε τον άρχοντα ότι τον είχε φίλο.

Και γκάριξε και έριξε στ’ αφεντικό το βόλι
μα τι θα του ξημέρωνε δεν είχε δει ο καημένος.
Τους πίστεψε - αλίμονο! - κι είναι διπλά ζεμένος·
σαν κάλπη που ’ναι κάλπικη είν’ η ζωή του όλη.