Μέσα απ’ του πέλαγου τα βάθη ακούω τώρα μια φωνή
να κλαίει με παράπονο και να παρακαλεί.
Πως χρόνια τώρα είναι κρυμμένη στου Αιγαίου τα νερά
και στη στεριά να την τραβήξει κανένας δεν τολμά.

Λένε πως είναι η Άρτεμις, πως είναι η Περσεφόνη
που απ’ τον καημό της έπεσε μια μέρα να πνιγεί.
Τον έρωτα δεν άντεξε βαθιά να την πληγώνει
και στην καρδιά της στέρεψε της νιότης η πηγή.

Μες στο πέλαγο κρυμμένη
λαχταρά και περιμένει,
ένα χέρι να τη σώσει
το ταξίδι να τελειώσει.

Άκουσε ο Μεγαλέξανδρος να αναστενάζει η κόρη
και να τη φέρει ξεκινά στον πύργο το λευκό.
Μ’ ένα μαντίλι κόκκινο που το ‘δεσε στην πλώρη,
που της αγάπης λάβαρο, του πόνου γιατρικό.

Όμως δεν είναι η Άρτεμις, δεν είναι η Περσεφόνη,
δεν είν’ της θάλασσας στοιχειό που μόνη τριγυρνά.
Είναι η νεράιδα του νερού που απ’ την αγάπη λιώνει,
απ’ την αγάπη ξαγρυπνά και στην καρδιά πονά.

Μες στο πέλαγο κρυμμένη
λαχταρά και περιμένει,
ένα χέρι να τη σώσει
το ταξίδι να τελειώσει.