Φυραίνει, ά τόπος ολοένα

χωματένιο σταμνί.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Μας αλυχτάνε τα σκυλιά

καθώς

στις όχθες τ’ ούρανοϋ

ένα δρεπάνι ύπέρπυρο σαπίζει

το φεγγάρι.

Τά γύρω δένδρα κρύβανε τα λείψανα

της μέρας.

Ό λιόκαμπος ωρίμασε στη λαξευμένη νύχτα.

’Ώ άρχοντα Γαβριήλ

στο αθωωμένο μας κορμί

έδώρισες το θρήνο του ωκεανού

καί τά πανιά π’ αρμένισαν τους κόλπους

του Γυθείου!

Ή συμμετρία έσπασε.

Λίγα δελφίνια της Ήούς

και μια σπηλιά με όρνιθες

στο ακρωτήρι Ταίναρο

εξέβρασαν τα κύματα

τ’ αγίνωτου πελάγους.

Σελ.61