Γυναίκες της άλλης όχθης
σας φορώ ραμμένες
στο σαρκίο του ρούχου μου.
Θάνατος ήταν και πέρασε
ζωή που κράτησε
όσο για να γραφτεί η ιστορία μας.
Κυοφορώ το ένδυμα μίας φωνής
κι όσης αγάπης δεν πρόλαβα να δώσω.
Σε σας το παραδίδω,
σας παραστέκομαι.
Μητέρα, φίλη κι αδερφή
απλώνομαι σαν ποταμός,
χάνομαι στο κύμα
στη μόνη οδό που γνώρισα
και κράτησα μαζί μου.
Αφήνομαι
στη δίκαιη στιγμή
όταν θ’ αγκαλιαστούμε.
Εμάς θα ιστορεί
η άχραντη θυσία
το σώμα, το αίμα, η απόγνωση.