Καλό το φως
— λίγο να είναι όμως και μικρό
Το φως που διασχίζει σώμα

Στα δυο θαρρείς το κόβει
κι υστέρα στ’ άλλα δυο. Το έσπασε

* * *

Βλέπει το μάτι του Θεού επρόσεξε
πώς εκτινάσσονται στο χάος τα
ράκη της αφής πώς τα αγγίγματα
βουλιάζουν στη λάσπη του αιθέρα
πώς των αισθήσεων οι κόρες εξεχύθηκαν
στις λεωφόρους των λυγμών
— πού πια χωρίς πατρίδα

* * *

Γιατί χάνεται το σώμα της αφής
εχάθη. Και τα συντρίμματα ψηφί-
δες γίνονται εικόνας — το μάτι του
ανθρώπου για να βλέπει

* * *

Αν είναι όλα του φωτός ο κόσμος
όλος θα καεί κι ο άνθρωπος εξω απ’
το σώμα του θα βγει τα τείρεα της
νυκτός δεν θα γνωρίσει και πώς θα
πορευτεί. Το μέλλον είναι σκοτεινό.

* * *

Παραφυλάει σκληρό το φως εκεί κυρίως
στο ακρογιάλι που κυματίζει,
η θάλασσα παιχνίδι κάνει η φύση
με τα ονόματα και μες στα σώματα
την μάχη δίνει η Τυφώ,
βασίλισσα αίσθηση αυτή, μη πλανηθεί

* * *

Χάρη σ’ αυτήν τα σώματα αγγίζουνε
γνωρίζουνε και ξέρουν μη
τσακιστούν τα σώματα στο άσπρο
του φωτός μη σπάσουν

* * *

Σαν γνώση ενδύεται το σώμα της
τα τείρεα φορεί του μέλλοντος την
γνώση της εγγράφει στα ονόματα.
Χωρίς την γλώσσα πώς ν’ αρθρωθεί
η φύση των πραγμάτων συλλογίζεται
κι η μήτρα που τα γέννησε
πώς να την ψαύσεις

Και προχωρεί αγγίζοντας

* * *

Αχ νύχτα, νύχτα των ερώτων που
κουβαλούν τα σώματα. Λυγίζουν
απ’ το βάρος του σκληρού φωτός
και σ’ απαρνούνται. Σε λησμονούν,
καλύτερα. Κι’ ύστερα στην εικόνα
σ’ ανιχνεύουν και στα σχήματα και
έξω απ’ τα σώματα πώς τάχα
κατοικεί ο έρωτας του κόσμου

* * *

Σαν σώμα της ενδύεται η Τυφώ
την γνώση στις ρίζες ότι κατοικεί
των λέξεων στου πρώτου φθόγγου
την ορμή. Δάση αισθημάτων και
σαν αλφάβητο έχτισε πύργο γύρω
τους να ακουμπούν.

Αναπαυμένες οι πνοές.

* * *

Θα ενδυθεί η Αφή βασιλικά ενδύματα
— η Ακοή αναλαμβάνει εποπτεία
του παντός φρουρός καλός της
Έλευσης, και η Γεύση επλημμύρισε
σε ηδονή. Δούλη ταπεινή η ’Όσφρηση
που ετοιμάζει

* * *

Ό,τι φαίνεται δεν είναι, τις εδίδαξε
και με τα τείρεα τις στολίζει να
φέγγουν την πορεία τους ωσάν ευχή
Παιδιά δικά της

* * *

Στα σκοτεινά παλάτια των αισθήσεων
οι σημασίες κατοικούν κι απ’
το απρόβλεπτο φωτίζονται νυκτούρο
φως που πλημμυρεί τις παραλίες
των σωμάτων — φλοίσβος
και αύρα του νερού γερμένες υγρασίες
μουλιάζουν οι αναπνοές

Και κάθε σώμα τις σημασίες του
ανταλλάσσει