Πέφτει η βροχή, σβήνει το φως
και σκοτεινιάζει ο ουρανός,
κόσμος θαμπός πολύ μικρός
για ψυχές στενός.

Έχω κορμί που ακροβατεί
στου πόνου το σκοινί,
έχω φωνή μα και να βγει
ποτέ δεν θ’ ακουστεί.

Μόνο εσένα έχω πάλι
να ρωτάω που θα με βγάλει και να με κρατάς,
σαν πολύτιμο κειμήλιο,
σαν το ζωογόνο ήλιο της ακρογιαλιάς.
Μόνο εσένα έχω πάλι
κι αν μες στου καημού τη ζάλη σου ‘βαλα φωτιά,
δεν σε νοιάζει, δεν σε μέλλει,
αχ παράδεισε και μέλι γέλα μου ξανά.

Πέφτει η βροχή κι από το χτες
στήνουν χορό οι ιαχές
κι ένα γιατί, τέλος κι αρχή
κόβει σαν σπαθί.

Λένε πολλά μα την καρδιά
κανένας δεν ρωτά
κι όσο θα ζω κι αν προχωρώ
πίσω θα γυρνώ.

Μόνο εσένα έχω πάλι
να ρωτάω που θα με βγάλει και να με κρατάς,
σαν πολύτιμο κειμήλιο,
σαν το ζωογόνο ήλιο της ακρογιαλιάς.

Μόνο εσένα έχω πάλι
να ρωτάω που θα με βγάλει και να με κρατάς,
σαν πολύτιμο κειμήλιο,
σαν το ζωογόνο ήλιο της ακρογιαλιάς.
Μόνο εσένα έχω πάλι
κι αν μες στου καημού τη ζάλη σου ‘βαλα φωτιά,
δεν σε νοιάζει, δεν σε μέλλει,
αχ παράδεισε και μέλι γέλα μου ξανά.