Είναι φορές που μπλέκω κάτι νύχτες
με μοναξιές και με θυμούς ξενύχτες,
όσο εσύ στο χάος που γυρνάς
δεν με καλείς ούτε και με ξεχνάς.

Είναι φορές που βλέπω απ’ το τζάμι
το παρελθόν βαθύ ποτάμι,
και θα πνιγώ αν γίνεις μόνο χτες μου,
το λένε και στο χέρι οι γραμμές μου.

Το ‘χω στο αίμα να μην ζω
αν κι άλλη μέρα δεν σε δω,
όλα μαζί σου σινεμά,
και αγάπη και δεσμά.

Το ‘χω στο αίμα μου να σ’ αγαπάω
και τα δικά σου μάτια να κοιτάω,
άμα σου λείπω και πονάς κρυφά
στείλε ένα μήνυμα με μια καρδιά.

Το ‘χω στο αίμα μου να σ’ αγαπάω,
είναι μοιραίο όπου πας να πάω,
άμα σου λείπω και με νοσταλγείς
τι περιμένεις για να ξαναρθείς.

Είναι φορές που οι λύπες με νικάνε,
εγωισμοί σαν τα μπαλόνια σκάνε,
νιώθω παιδί, σε θέλω, μην αργείς,
είναι βαθύ το τραύμα της πληγής.

Είναι φορές που δεν μπορώ τον κόσμο,
και στις ευχές ζητάω μόνο,
να μην μπορείς χωρίς την αγκαλιά μου,
να είσαι κάποια νύχτα στα σκαλιά μου.