Πώς να περάσω τις συμπληγάδες
μες στο κορμί του το πύρινο,
τα κρίματά του είναι χιλιάδες
πώς ν’ αψηφήσω τον κίνδυνο.

Μα ‘κείνο θέλει η ψυχή μου
τ’ αμαρτωλό κι ανήθικο,
μαρμαρυγή που φωσφορίζει
και με τραβάει τ’ αλήτικο.

Πώς να περάσω δίχως πυξίδα
τους σκοτεινούς του λαβύρινθους,
το παρελθόν του ενώ το είδα
να προσπεράσω ζητάει ο νους.

Μα ‘κείνον θέλει η ψυχή μου
τον άνεμο τον άπιαστο,
που ‘χει το πάθος στη ματιά του
τον άντρα αυτόν τον άπιστο.

Γύρους θανάτου θέλω να κάνω
με το κορμί του στην άβυσσο,
μου φτάνει μόνο να ξενυχτάω
σ’ έναν αντρίκειο παράδεισο.

Γιατί αυτόν θέλ’ η ψυχή μου
κι ας χρεωθώ τη θύελλα,
να πέσω μέσα στη φωτιά του
σαν την τρελή το ήθελα.