Ποια μοίρα σου παράγγειλε, τ’ ωραίο φόρεμά σου,
ήταν γαλάζιο του νερού, γεμάτο από πουλιά,
και λέγανε για χάρη σου, πως δίνουν τ’ όνομά σου,
σ’ ένα νησί που απ’ το βυθό, βγαίνουν χρυσά σκαλιά.

Ένα σπαθί σε φύλαξε, μες στη φωτιά δεμένο,
από κουρσάρους φοβερούς, σαν του παραμυθιού,
που είχε απά στη λάμα του, έναν χρησμό κρυμμένο,
στο σώμα σου που πλάγιαζε η μορφή του μελτεμιού.

Τα χελιδόνια μου ‘πανε για τ’ όνειρο ξεκίνα,
ένα λουλούδι είν’ αυτή που χρόνια αγαπάς,
όλου του κόσμου μάγισσα, τη λένε Σαλαμίνα,
κι από τα μάτια της αν πιείς, για πάντα θα μεθάς.

Πεντάμορφη περπάτησες, τόσα χιλιάδες χρόνια,
κι ούτε γοργόνες ζήσανε, άλλο να σε κοιτούν,
στα πέτρινα παλάτια σου, ν’ ανέβουν στα μπαλκόνια,
να φτάσουν στον καθρέφτη σου, τα μυστικά να δουν.

Ένας χορός του έρωτα, εσένα σου ταιριάζει,
που μόνο λίγοι ξέρουνε και είναι τυχεροί,
γιατί ένοιωσαν πως στη ζωή, μόνο η ζωή αλλάζει,
σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς, που μοιάζουνε σταυροί.