Κάποτε γνώριζα την ψυχή και το κορμί του τα όριζα,
κάθε μέρα την ζωή καλωσόριζα και την νύχτα μαζί.
Κάποτε νόμιζα ότι με τον ουρανό τα κανόνιζα
και για αυτό την μοναξιά μετακόμιζα από εδώ και από εκεί.

Άδειασα σε μια πόλη γεμάτη
πλάγιασα μα δεν έκλεισα μάτι
γνώριμο το μαχαίρι στην πλάτη, γνώριμο.
Άδειασα κι η σιωπή με σταυρώνει
βράδιασα και παντού ξημερώνει
γύρω μου τα φαντάσματα των ονείρων μου.

Πόση ανάγκη το έχεις καρδιά μου σαν χαρτί να καείς,
τόσοι άνθρωποι τόσο κοντά μου που δεν με ξέρει κανείς.
Δεν με ξέρει κανένας ακόμα, δεν με ξέρεις και εσύ
και ας ενώσαμε σώμα με σώμα και ψυχή με ψυχή.

Σε έχασα, ούτε κοίταξες πίσω, σε έχασα,
σε έχασα για ποιο λόγο να ζήσω, ξέχασα.

Άδικος γίνομαι την αγάπη πολεμάω και αμύνομαι
ακατάλληλος μέσα μου κρίνομαι λογική να δεχτώ.
Πάλι σε σκέφτομαι, πάλι να σε δω απόψε προσεύχομαι
και δεν γίνομαι καλά, δεν συνέρχομαι, να το ξέρεις αυτό.

Άδειασα σε μια πόλη γεμάτη
πλάγιασα μα δεν έκλεισα μάτι
γνώριμο το μαχαίρι στην πλάτη, γνώριμο.
Άδειασα κι η σιωπή με σταυρώνει
βράδιασα και παντού ξημερώνει
γύρω μου τα φαντάσματα των ονείρων μου.

Πόση ανάγκη το έχεις καρδιά μου σαν χαρτί να καείς,
τόσοι άνθρωποι τόσο κοντά μου που δεν με ξέρει κανείς.
Δεν με ξέρει κανένας ακόμα, δεν με ξέρεις και εσύ
και ας ενώσαμε σώμα με σώμα και ψυχή με ψυχή.

Σε έχασα, ούτε κοίταξες πίσω, σε έχασα,
σε έχασα για ποιο λόγο να ζήσω, ξέχασα.