Ιούλιος, ζέστη.
Ο αέρας αποσύρεται σε λευκό φέγγος.

Τα αρμαντίλλο ζευγαρώνουν πρόσωπο με πρόσωπο
το έμβρυο θα μείνει μες στη μήτρα
σε αδράνεια ως τον Νοέμβριο
το θηλυκό γεννά τον Μάρτιο –
ένα ακόμη χορδωτό προστίθεται
στην οικογένεια των δασυπόδων.
Νυχτόβιο, ευαίσθητο στη λέπρα, λένε
βλέπει –αυτό έχει επαρκώς αποδειχθεί–
από κάθε άλλο ζώο
τα περισσότερα όνειρα.

Είναι φορές που εύχομαι
η άγνοιά μου να ήτανε δριμύτερη.
Παλίρροιες κίτρινων φύλλων
χτυπούν το τζάμι στο παράθυρό μου.
Λύπη επέρχεται κλαίουσα.
Συλλογίζομαι τη λεπτή επίγευση της δίκαιης ήττας
τον πόνο να εργάζεται στις αρθρώσεις των πραγμάτων
και τα αρμαντίλλο
να ζευγαρώνουν πρόσωπο με πρόσωπο
το έμβρυο μέσα τους να αδρανεί σαν σκέψη
τα όνειρα
–τα περισσότερα από κάθε άλλο ανιμάλιο όνειρα–
και τη λέπρα
τα φουσκωμένα σαν σταφύλι μέλη
τα δάχτυλα
τις τροφικές εξαρθρώσεις
την απονέκρωση των νευρώνων.

Κάθε ποιητής είναι προσωπικά υπεύθυνος
για την επί γης ανθρώπινη αστοχία, σκέφτομαι.

Ιούλιος, ζέστη.

Δίνες κοχλάζουν σαν ανεμώνες στον απέναντι νερόλακκο.

Όταν δεν σκέφτομαι, δεν υπάρχω.