Δευτέρα

Για τον κήπο στο βάθος
σου μιλούσα με πάθος
κι ας μην είχε ακόμα φανεί
σαν να μου 'χανε τάξει
για του κόσμου την τάξη
δεν θυμάμαι ούτε πότε, ούτε ποιοι

Τρίτη

Και τι θα χάσεις πες μου αν
τα μάτια μου δεν σ' αγαπάν
θα χάσεις κάτι
αυτή τη σπίθα τη μικρή
που 'γινε φλόγα στη στιγμή
για δες τη, να τη

Τετάρτη

Στο δρόμο σε συνάντησα
με ρώτησες κι απάντησα
δεν ήξερα που πάω
τον κόσμο τον βαρέθηκα
δεν ξέρω καν πως βρέθηκα
τρελά να σ' αγαπάω

Πέμπτη

Εκεί που λες πως βρέθηκαν
μαζί τόσοι δαιμόνοι
να κι ένας άγγελος περνά
και πιάνει το τιμόνι

Παρασκευή πρωί

Παράπονο κάποιας ευχής
που δεν την άκουσε κανείς
ότι κι αν είχες να μου πεις
δεν έφτασε σε μένα

Πήγε και χάθηκε αλλού
εκεί στην άκρη του γιαλού
και τώρα που να ψάχνω, που
που είναι όλα μπερδεμένα

Απόγευμα

Να με παρηγορήσεις
καθόλου μη μ' αφήσεις
έχω ξεχάσει πίσω εκεί
ένα παράπονο βαθύ

Ήταν καλά κρυμμένο
μα απ' τη σιωπή του βγαίνω
μια κι έχω φτάσει ως εδώ
να κάνω πίσω δεν μπορώ

Βράδυ

Σαν κεράκι στον άνεμο
θα σβήσω, θα σβήσω
από κει που με πας
πες μου πως θα γυρίσω

Τα λιμάνια όλα κλείσανε
τα τρένα έχουν φύγει
και σαν πρώτη φορά
η καρδούλα μου ανοίγει

Σάββατο

Αυτά που καίγονται
τα 'καψα όλα
και όσα λέγονται
στα είπα όλα

Και ότι μένει τώρα πια
είναι, είναι, είναι κάτι σαν

Πούπουλα, σύννεφα, φτερά
κι αστέρια του γιαλού
του άνεμου και της θάλασσας
και ύπνου ελαφρού

Ξεριζωμένοι είμαστε
μα πότε κι από που
ποιος τα θυμάται άραγε
τα βάθη αυτά του νου

Κυριακή

Τρία πουλάκια κάθονται
στον κήπο και λαλούνε
τη νύχτα δεν κοιμήθηκα
ν' ακούσω τι θα πούνε

Ψυχή μου πες μου που με πας
και πίσω δεν κοιτάζεις
και πάλι όλα τα ζητάς
και τίποτα δεν τάζεις

Παγώνια και πετούμενα
βασιλικός και δυόσμος
και τα νερά τρεχούμενα
βρε πως αστράφτει ο κόσμος

Μπλέχτηκα μες στο γιασεμί
κι έγιναν όλα ένα
η δύση κι η ανατολή
κι εγώ μαζί με σένα
ο χωρισμός και το φιλί
κι εγώ μαζί με σένα