Κροκόδειλος ορθός
με πρόσωπο γυναίκας,
φέρετρο μαστοφόρο
(η Κυνηγήτρα)

δεν βγάζει ο δρόμος πουθενά
στο τέρμα αυτό σωπαίνει η θάλασσα
– το φάντασμά της – «κοίτα, πώς έγινε,
ένας κάμπος» – κι ακούω τουρίστες
σχεδόν με τρόμο ψιθυρίζουν
«mais c’ est grec tout ça»

όπως κάθομαι σε σκιά δέντρου
πάνω στα μάρμαρα κι ανάβω
κρυφό τσιγάρο (απαγορεύεται το κάπνισμα)
απέναντι ένα κτίριο διώροφο με κολώνες
δαντέλλα ερειπίου ακμής

πωλητές, φωτογράφοι
ψαρεύουν δολλάρια
και δεν κρατώ απ’ τη γλώσσα τους παρά το «ευχαριστώ»
και στη δική μας γλώσσα χαραγμένη βλέπω
σε περίοπτη επιγραφή τη λέξη ΣΤΕΦΑΝΟΝ
γεμίζοντας παράξενη συμπόνια για κάτι που μας τυράννησε
–ό,τι έχτιζε για μας απλόχερα
έπειτα το ’ριχνε μοχθηρά

γύρω μου στρώματα περίτεχνης καταστροφής
κι η φύση ακόμα δεν συνταιριάζεται
με την ομορφιά της – μοιάζει παράλογη –
απίστευτο: κάπου απέναντι μεγάλωσα
(λίγο πιο πάνω σ’ αντικρινή ακτή)
κοιτάζοντας προς τα μέρη αυτά μια ζωή

και τώρα που πατώ εδώ
σ’ ό,τι ονόμαζα η Ανατολή
και το ’θελα φανατικά και το ζητούσα,
μόνο μια πύλη βρίσκω προς το Μηδέν
κι εμπρός της, μελλοθάνατος, στέκω κι αναρωτιέμα