Τα βράδια γυρίζεις στις ώρες κοντά της
και μέσα μου ακούω να λες τ’ όνομά της.
Σταυρώθηκες κι όμως την είχα σαν θεό μου
λησμόνα για να φύγουμε, στο φέγγος του δρόμου.

Σκιά μου σταμάτα να σε έφτανα μόνο
εκεί που διπλώνεις στα δύο από τον πόνο.
Στα μέρη πού τρέχεις πενθούν τα όνειρά μου,
πού μ’ έφερες πάλι και τρέμω σκιά μου.

Να διώξω την άσφαλτο, τα σπίτια να σβήσω,
τ’ ανθρώπινα ν’ άλλαζα, τον νόμο να λύσω.
Να πέσω επάνω σου με μάτια κλαμένα,
να πάρεις τα μάτια μου να βλέπεις κι εμένα.

Σκιά μου σταμάτα να σε έφτανα μόνο
εκεί που διπλώνεις στα δύο από τον πόνο.
Στα μέρη πού τρέχεις πενθούν τα όνειρά μου,
πού μ’ έφερες πάλι και τρέμω σκιά μου.