Το άδειο μεσημέρι ποιος το άδειασε
ποιος πήρε τη χαρά του και την βράδιασε.
Κι απέ, προτού στεγνώσει το μελάνι του
πώς το ‘σχισε στα δυό με το δρεπάνι του.

Και τούτο το δρεπάνι ποιος ματέσιαξε
με στρας σαν να ‘ταν χτένι και το πέταξε.
Ποιος άλυπος τον άσχετο καμώθηκε
ποιος το ‘βρε και στο βρόχι του γαντζώθηκε.

Ποιος τέντωσε στις στάλες το παγούρι του
να το ‘χει για καβάτζα και για γούρι του.
Τι είχε να γδικιέται, ποιόν φοβότανε
κι κείνος πού κοιτούσε σαν ερχότανε.

Το άδειο μεσημέρι ποιος το άδειασε
ποιος πήρε τη χαρά μου και την βράδιασε.
Κι απέ, προτού στεγνώσει το μελάνι του
πώς το ‘σχισε στα δυό με το δρεπάνι του.