Έχω βαθιά στην μνήμη μου μια αίσθηση κρυφή
πως τριγυρνώ σαν αίλουρος σε μια καμένη πόλη.
Όμως ποτέ το σώμα μου δεν έχει σηκωθεί
βρίσκεται μες στα πόδια μου η δύναμή μου όλη.

Κι όσο ο σφυγμός μου μαίνεται και κλαίω από ζωή
τρέχω να βρω το νόημα στων δρόμων το καμίνι.
Βράζει μια ηχώ στο αίμα μου πως έχω εξασκηθεί
αλλά δεν ξέρω σίγουρα, τι θα ‘θελα να γίνει.

Αίμα μου
εσένα ακολουθώ, αίμα μου.

Νιώθω πως στην πορεία μου τα πάντα έχουν χαθεί
κι ότι δικό μου θέλησα, το ‘δεσε κάποια ανέμη.
Με απασχολούν τα νύχια μου που τρίβονται στη γη
να μην μπλεχτούν σε σίδερα, να μη με πιάσουν ξένοι.

Κι όσο ο σφυγμός μου μαίνεται και κλαίω από ζωή
τρέχω να βρω το νόημα στων δρόμων το καμίνι.
Βράζει μια ηχώ στο αίμα μου πως έχω εξασκηθεί
αλλά δεν ξέρω σίγουρα, τι θα ‘θελα να γίνει.

Αίμα μου
εσένα ακολουθώ, αίμα μου.