«Πάτερ Ἱλαρίων,
εἰς σὲ προσπίπτω, ἁμαρτωλός,
δέομαι ἐνώπιόν σου μὲ συντριβὴ καρδίας
ζητῶ ἀπ’ τὰ χείλη σου τὴ θεία συγγνώμη

μὴ μὲ κοιτάζεις ἀπαθῶς, ὦ πάτερ Ἱλαρίων,
δὲν εἶναι αὐτὰ σχήματα λόγου μήτε
ἐκφράσεις τῆς συνήθειας
δὲν εἶναι κἂν ὑπερβολὲς

ἀθῶο μὲ κρίνεις, ἅγιε πάτερ,
μαντεύω ποὺ γιὰ ἐνάρετο μὲ βλέπεις, προπάντων
ταπεινόφρονα
αὐτὴ τὴν ὄψη δείχνω, αὐτὸ πιστεύεις
μὰ ἂν γνώριζες, πνευματικέ μου, ἂν γνώριζες,
ποιά ἔπαρση, ποιός ἀχαλίνωτος
ἐγωισμὸς
φωλιάζει κάτω ἀπ’ τὸ τριμμένο ράσο

αὐτοὺς τοὺς ταπεινούς μου στίχους, πάτερ Ἱλαρίων,
αὐτὰ τ’ ἀθῶα ψελλίσματα ποὺ κάνουν τοὺς ἀδελφοὺς
νὰ μὲ κοιτοῦν μὲ κάποια συγκατάβαση
ἂν ἤξερες, ἂν ἦταν δυνατὸν νὰ φανταστεῖς
γιὰ πόσες ὧρες θὰ μποροῦσα νὰ στοὺς ἐπαινῶ
τὸ ποιές μεγάλες χάρες καὶ μοναδικὲς τοὺς βρίσκω
πόσο ὑψηλὰ τοὺς ἔχω
πάτερ Ἱλαρίων,
αὐτὰ τ’ ἀθῶα ψελλίσματα ―κι ἂς λένε, ἂς μιλοῦν
γιὰ τὸ Χριστό μας, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς ὁσίους―
αὐτὰ εἶναι ποὺ θ’ ἀνάψουνε γιὰ μένα
τὶς ἀκοίμητες φλόγες τῆς θείας ὀργῆς.»
Τὰ αἰφνίδια ἄστρα, 1997