Παράξενα που φύσηξε στην πόλη,
στα μάτια της το δάκρυ παγωμένο,
πώς μας τις κλέψαν᾿ έτσι τις ζωές μας
κι έμεινε τ' όνειρο στην πόρτα καρφωμένο.

Τώρα κρυώνω και φοβάμαι στο κενό,
όμως το μαύρο της ζωής μου αντιστρέφω,
σαν ποιητής που ξάφνου βρίσκει το κοινό
από τον κύκλο των χαμένων επιστρέφω.

Παράξενα που φύσηξε στην πόλη,
στα κεραμίδια της το φως αντιφεγγίζει,
τα χρώματα στις στέγες αίμα τρέχουν
κι ο Πολ μ' ένα πινέλο ζωγραφίζει.

Τώρα πληρώνω ένα τίμημα σιωπής,
όμως επέστρεψα να πάρω κι ας ματώσω,
για ότι μ' έφερε στα χρόνια της οργής
συγχωροχάρτι σε κανένα δε θα δώσω.