Μοιάζεις με νύχτα του Μπουένος Άιρες,
μ’ ένα ταγκό του Άστορ Πιατσόλα,
μ’ ένα ταξίδι φυγής στον Αμαζόνιο
κι ένα σονέτο του Λόρκα για τη Λόλα.

Μοιάζεις με ήχο απ’ την τρομπέτα του Γκιλέσπι
μες στα υπόγεια της Νέας Ορλεάνης,
μ’ ένα μινόρε που τραγούδαγε στο "Χάραμα"
λίγο πριν φύγει απ’ τον κόσμο ο Τσιτσάνης.

Μοιάζεις, μοιάζεις
μ’ ό,τι όμορφο υπάρχει και κοιτάζεις.
Μοιάζεις, μοιάζεις της Ουμ Καλσμούμ,
όταν αναστενάζεις.

Μοιάζεις φτερό από άγγελο γαλάζιο,
χρώμα γλυκό του Μποτιτσέλι,
μ’ ένα δρομάκι παλιό στην Αλεξάνδρεια
σαν πέφτει η νύχτα με γεύση από μέλι.

Μοιάζεις φεγγάρι στην Αθήνα του ’30
σε υπαίθρια σινεμά και μπιραρίες,
μ’ ένα βαλσάκι που τραγούδαγε στη Μάντρα
κι έκανε κόρτε ο Αττίκ με τις κυρίες.