Τα χέρια ψηλά στον ουρανό
ότι βρέξει ας κατεβάσει,
σημάδια τ’ αφήνω σ’ όποιον θεό
θέλει αίμα να χορτάσει.

Κοιμίζω στο στήθος σαν φυλαχτό
τη μαύρη βαθιά θάλασσα μου,
ποτέ δεν κατάλαβα αν θες να πνιγώ
ή αν πάλευες για τα όνειρά μου.

Έτρεχα από παιδί με τους λύκους
είχα φωτιές στης καρδιάς μου τους χτύπους,
μ’ έλεγαν μάγισσα από τη γέννα
που όλων ράγιζα τα πεπρωμένα.

Έτρεχα από παιδί με τους λύκους
είχαν κλειδί στης καρδιάς μου τους κήπους
κι όταν τα μάτια μου μοιάζουν θλιμμένα
είναι που δεν έχω ακούσει από εσένα.

Τα χέρια ανοιχτά στον ουρανό
θυσία χρωστάω στη μνήμη,
τρέξε αγρίμι, φύγε από δω
απόψε ψυχή δε θα μείνει.

Μα μέσα απ’ τη στάχτη κυλάει η ζωή
σ’ ένα τρελό μονοπάτι,
που πόνο τον πόνο ξανά μ’ οδηγεί
στο ξέφωτο που είναι η αγάπη.

Έτρεχα από παιδί με τους λύκους
είχα φωτιές στης καρδιάς μου τους χτύπους,
μ’ έλεγαν μάγισσα από τη γέννα
που όλων ράγιζα τα πεπρωμένα.

Έτρεχα από παιδί με τους λύκους
είχαν κλειδί στης καρδιάς μου τους κήπους,
κι όταν τα μάτια μου μοιάζουν θλιμμένα
είναι που δεν έχω ακούσει από εσένα.