Απόψε κατηφόρισα από την Άνω Πόλη
μοναχός μ΄ άδεια την καρδιά και μ΄ άδειο πορτοφόλι.
Απ’ την Ροτόντα φάνηκε η θάλασσα στο βάθος
ποια πόλη δεν κουράστηκε να ζει με τέτοιο πάθος.

Θεσσαλονίκη του έρωτα καράβι
έριξες άγκυρα μες στον Θερμαϊκό,
πόσους μαζί σου για πάντα έχεις πάρει,
μες στην ομίχλη χάθηκα και εγώ.

Μετράω τις ώρες τα λεπτά στημένος στην Καμάρα
η απουσία σου φωτιά μ΄ ανάβει τα τσιγάρα.
Τα βήματα με φέρανε πλατεία Ναυαρίνου
κι όπως η μέρα έφευγε σκοτείνιαζε η ψυχή μου.

Σκυφτός στην Διαγώνιο με τρώει η αγωνία,
τα στέκια ψάχνω τα γνωστά και βγαίνω παραλία.
Μπροστά στον Πύργο το Λευκό η μαύρη μου η μοίρα
κρύφτηκε ο ήλιος στα βουνά και ακόμα δεν σε είδα.