Από βράδυ σε βράδυ, από χάδι σε χάδι,
από σώμα σε σώμα όλες μου οι διαδρομές.
Από νύχτα σε μέρα σαν χαρτί στον αέρα
πνίγω μέσα στο στόμα τις κρυφές μου φωνές.

Όλοι θέλουνε κάτι, το δικό τους κομμάτι
σαν σπασμένο μπουκάλι τους μοιράζω γυαλιά.
Γίνομαι ό,τι νομίζουν, από πέτρα κοράλλι
για τους άλλους μια άλλη και για μένα καμιά.

Βάφω μάτια και χείλη και μαζεύονται οι φίλοι
όλοι βλέπουν σε μένα ότι θέλουν να δουν.
Κι όταν γίνομαι πάλι μες τα μάτια τους ζάλη
μεθυσμένοι στον δρόμο ψάχνουν για να με βρουν.

Όλοι θέλουνε κάτι, το δικό τους κομμάτι
σαν σπασμένο μπουκάλι τους μοιράζω γυαλιά.
Γίνομαι ό,τι νομίζουν, από πέτρα κοράλλι
για τους άλλους μια άλλη και για μένα καμιά.