Έχω ξυπνήσει εδώ και ώρες,
δεν μπορώ να σηκωθώ απ’ το παλιό κρεβάτι.
Πίσω απ’ την πλάτη
ακούω τον κόσμο παγωμένη ριπή
από ηλίθια αστεία, σχέσεις ασήμαντες,
μια αιώνια φριχτή αυταπάτη.
Κάθομαι εδώ
κι όλο σκαλίζω την παλιά μου πληγή.

Ακόμα σε ξεχνώ,
ακόμα σε θυμάμαι,
ακόμα σε νικώ,
ακόμα σε φοβάμαι.

Δεν είν’ η αγάπη αυτό που έλειψε
απ’ την άνοστη, ρηχή, πικρή, μικρή ζωή μου.
Πήρα αγάπη από φίλους καλούς
που τους έκανα πέρα μακριά,
έχω την αίσθηση πως δεν μπορώ
ποτέ ξανά να συνδεθώ με κάποιον.
Να βγω μια βόλτα να ξεχαστούμε,
να κοιμηθούμε αγκαλιά

Και η ελπίδα, που είναι η ελπίδα,
η ανθρωπιά, η εμπιστοσύνη,
η πατρίδα των ανθρώπων σαν και μένα
που δεν ανήκουν, ναι δεν ανήκουν πουθενά.

Θέλω να αλλάξω και να φωνάξω,
θέλω να τρέξω, σε κάτι ωραίο να πιστέψω.
Και ξεκινώ και σταματώ
και ξεκινώ και σταματώ.

Ακόμα σε ξεχνώ,
ακόμα σε γυρεύω,
ακόμα σε μισώ,
ακόμα σε λατρεύω.

Ακόμα σε ξεχνώ,
ακόμα σε θυμάμαι,
ακόμα σε νικώ,
ακόμα σε φοβάμαι.