Ήπια όλη τη γη, περπάτησα στα βράχια πάνω
γέμισα πληγές, λερώθηκες κι εσύ μ’ αυτές.

Σε χαϊδεύω κι έχω δέρμα
σε κοιτάζω κι έχω βλέμμα,
ήμουν πέτρα, τώρα χτύπος
μεσ' τη θάλασσα ο ήχος.

Ποτέ δεν θα ‘ναι αργά
όσο κοιτιόμαστε κατάματα,
είσαι γυναίκα μου κι ανθός μου,
ο άνεμος του κόσμου.

Στην πιο μικρή στιγμή
εδώ ήτανε πάντα η ζωή,
είσαι τραγούδι και ελπίδα
σου το χρωστώ που είδα.

Γνώρισα γκρεμούς, περπάτησα στα βράχια πάνω
γέμισα πληγές, να μ’ αγαπάς και να με θες.

Σε χαϊδεύω κι έχω δέρμα
σε κοιτάζω κι έχω βλέμμα,
ήμουν πέτρα, τώρα χτύπος
μεσ' τη θάλασσα ο ήχος.

Ποτέ δεν θα ‘ναι αργά
όσο κοιτιόμαστε κατάματα,
είσαι γυναίκα μου κι ανθός μου,
ο άνεμος του κόσμου.

Στην πιο μικρή στιγμή
εδώ ήτανε πάντα η ζωή,
είσαι τραγούδι και ελπίδα
σου το χρωστώ που είδα.