Άσε με να δω μέσα απ’ το βυθό
των ματιών σου την αλήθεια,
φτάνουν πια τα παραμύθια
που πουλούσαμε κι οι δυο.

Φτάνει ως εδώ, άλλο δεν μπορώ
να μετράμε τις πληγές μας,
τις χιλιάδες ενοχές μας
ξέχασε τα κι έλα εδώ.

Θέλω να σου πω πως σε συγχωρώ
μα δε φτάνει πίσω να γυρίσεις,
τον εαυτό σου πρέπει ν’ αγαπήσεις.

Η ψυχή μας σκοτεινή,
μια ανοιχτή πληγή
μα όλο κρύβαμε το τραύμα
ικανοί και για το θαύμα
και για την καταστροφή.

Φτιάξαμε χρυσό κλουβί
στην αγάπη μας κι αυτή
ένα βήμα πριν πεθάνει
πάλευε για ν’ ανασάνει,
να πετάξει να σωθεί.

Θέλω να μου πεις πως με συγχωρείς
μα δε φτάνει πίσω να γυρίσω,
τον εαυτό μου πρέπει να αγαπήσω.