Σ’ άγριες απάτητες κορφές σαν πέσει το σκοτάδι
με μια φαλτσέτα προσπαθεί να σκίσει το φεγγάρι,
μα δεν το φτάνει φεύγει του κι όλο του ξεμακραίνει
με ένα μπουκάλι τσικουδιά στα χέρια απομένει.

Φιλιά μοιράζει η νοτιά σ’ ένα βοριά αντάρτη
κι αυτός τα κάνει φύσημα και τα κορμιά ανάβει,
έτσι ξεσπούνε πυρκαγιές στις προσμονής τα στέκια
κι απάγκιο βρίσκουν στους ποιητές των κοριτσιών τα ντέρτια.

Του κόσμου την δροσοσταλιά έκαμε τραγουδάκι
στην μοναξιά του κέντησε γλυκύ παραμυθάκι,
πως ήταν αστραπής παιδί σύννεφα σκαρφαλώνει
με την καλή του κείτεται και στον σεβντά της λιώνει.

Φιλιά μοιράζει η νοτιά σ’ ένα βοριά αντάρτη
κι αυτός τα κάνει φύσημα και τα κορμιά ανάβει,
έτσι ξεσπούνε πυρκαγιές στις προσμονής τα στέκια
κι απάγκιο βρίσκουν στους ποιητές των κοριτσιών τα ντέρτια.