Βαθιά με πλήγωσες κυρά και μ’ έκαμες κομμάτια
και κρουσταλλένια δάκρυα κυλούν από τα μάτια,
με ένα λυχνάρι φώτιζα του σκοταδιού την άκρη
να βρω νεράϊδα να αγαπά το ταπεινό μου δάκρυ.

Σε καταγάλανα νερά σαν βγαίνει το φεγγάρι
ψάχνω μεσ’ τον καθρέπτη τους της όψης σου το χνάρι
κι όταν ο ύπνος ο γλυκύς μια αγκαλιά μου στέλνει
σε όνειρο αφήνομαι για να με παρασέρνει.

Μα εγώ είμαι θαλασσινός, θάλασσες αρμενίζω
μες τα ηλιοπαιγνιδίσματα γοργόνες αντικρίζω
που έχουνε σγουρά μαλλιά κι είναι ξανθά σαν στάχυα
και τα γαλάζια μάτια τους ολόχρυσα παλάτια.

Σε καταγάλανα νερά σαν βγαίνει το φεγγάρι
ψάχνω μεσ’ τον καθρέπτη τους της όψης σου το χνάρι
κι όταν ο ύπνος ο γλυκύς μια αγκαλιά μου στέλνει
σε όνειρο αφήνομαι για να με παρασέρνει.

Σε παραγάδι αρμάτωσα του δειλινού το χρώμα
για να αγκιστρώσω την χαρά που καρτερώ ακόμα
κι αν σ’ ανταμώσω κάποτε σ’ απάνεμο ακρογιάλι
μπάντες θα φέρω τ’ ουρανού να μου χορέψεις πάλι.

Σε καταγάλανα νερά σαν βγαίνει το φεγγάρι
ψάχνω μεσ’ τον καθρέπτη τους της όψης σου το χνάρι
κι όταν ο ύπνος ο γλυκύς μια αγκαλιά μου στέλνει
σε όνειρο αφήνομαι για να με παρασέρνει.