Νότες πλεγμένες στις κιθάρας τις χορδές
κι εσύ σε μια γωνιά να ζητιανεύεις,
σε μια σιωπή που πλημμυρίζουν μουσικές
παλιές αγάπες που ξοφλήσανε προσμένεις.

Τα χρόνια να σκουπίζουνε της ερημιάς τη σκόνη
τη θλίψη σου μες την αντάρα να μη δω,
στη σκοτεινιά φοβόσουνα να απομείνεις μόνη
μα ξώμεινες στο δάσος σου χαμένο ξωτικό.

Κρυβόσουνα τις Κυριακές στου ουρανού το δάκρυ
το δάκρυ το δικό σου μη φανεί,
τα όπλα των ερώτων σου σε φτιάξανε αντάρτη
και ζήταγες εξόριστο φιλί.

Τα χρόνια να σκουπίζουνε της ερημιάς τη σκόνη
τη θλίψη σου μες την αντάρα να μη δω,
στη σκοτεινιά φοβόσουνα να απομείνεις μόνη
μα ξέμεινες στο δάσος σου χαμένο ξωτικό.

Σε δέσανε οι τύψεις σου στων θαλασσών την άκρη
μα λύθηκες και πήρες το σχοινί,
να δένεις τ’ απογεύματα της ζήσης σου τη στάχτη
που τριγυρνάει αδέσποτο σκυλί.

Τα χρόνια να σκουπίζουνε της ερημιάς τη σκόνη
τη θλίψη σου μες την αντάρα να μη δω,
ποτέ δεν παραδέχτηκες πως ήσουν χελιδόνι
πουλάκι διαβατάρικο αποδημητικό.