Χάθηκες σε ηδονής τα μονοπάτια
στη Βαρκελώνη, στο Παρίσι, στη Χιλή,
σε πιάτσες μ’ ολοκαίνουργιες αγάπες
γυρεύοντας το ατέλειωτο φιλί.

Του χρόνου σου ζορίστηκαν οι μέρες
αντρίκια χέρια το κορμί σου ιχνηλατούν,
λαβύρινθος φαντάζει η αγκαλιά τους
τα όνειρά σου γεράκια που πετούν.

Φλογίτσα γίνηκες στων αστεριών το πλήθος
και πυρκαγιά σε δάσος λησμονιάς,
της σκέψης σου θα ’θελα να ’μαι ο μύθος
της πίκρας σου να γίνω ο φονιάς.

Όταν γυρνάει ο καιρός και δε φυσά
στις παραλίες η αντοχή σου ψάχνει κύμα,
να στείλει σ’ ακρογιάλια μακρινά
ένα μπουκάλι με SOS και με ένα κρίμα.

Σταμάτα να μιλάς και πες μου κάτι
στενέψανε τα όρια θα δεις,
δεν είναι η ζωή οφθαλμαπάτη
κι αν στέκεις στην αιχμή της θα χαθείς.

Φλογίτσα γίνηκες στων αστεριών το πλήθος
και πυρκαγιά σε δάσος λησμονιάς,
της σκέψης σου θα ’θελα να ’μαι ο μύθος
της πίκρας σου να γίνω ο φονιάς.