Είπα ν’ αφήσω το χνάρι μου στου τραγουδιού τον πλανήτη
κι όταν το βρουν τα ραδιόφωνα γλέντι να κάνω στην Κρήτη,
όμως τα χρόνια περνούσανε κι εγώ από Πέμπτη και Τρίτη
η έμπνευση δεν ερχότανε και μ’ έτρωγε το ξενύχτι.

Φεύγαν Σαββάτα, φεύγαν Δευτέρες
οι λέξεις τρέχαν σα να ’ταν σφαίρες,
ερχόταν ο ήλιος και το φεγγάρι
μα στο μυαλό μου βαθύ σκοτάδι,
βαθύ σκοτάδι.

Όπως οι μέρες μου φεύγανε και κόντευα γέρος να ’μαι
δυό συννεφάκια περάσανε κι ένα σκοπό μου σφυράνε,
τον ουρανό όπως κοίταζα είδα ένα αστέρι να κλαίει
στην τσέπη χύμα τετράστιχα κι άρχισε να μου τα λέει.

Για αγάπες του που προδόθηκαν για επαναστάσεις χαμένες
για αγώνες που δεν ξεκίνησαν και για καρδιές ραγισμένες,
ύστερα νότες με βρήκανε και που παν πως θα ναι κρίμα
αν τραγουδάκι δεν γίνουνε κι ας είναι γι’ αστέρια η ρίμα.

Φεύγαν Σαββάτα, φεύγαν Δευτέρες
οι λέξεις τρέχαν σα να ’ταν σφαίρες,
ερχόταν ο ήλιος και το φεγγάρι
μα στο μυαλό μου βαθύ σκοτάδι,
βαθύ σκοτάδι.

Και το λαγούτο μου έπιασα και τις χορδές του χτυπάω
την μελωδία μου στέριωσα και τον πλανήτη ξυπνάω,
κι ήρθες κι εσύ με την λύρα σου και γέμισες το σκοπό μου
κι όλες οι αγάπες σηκώθηκαν να σύρουνε το χορό μου.

Φεύγαν Σαββάτα, φεύγαν Δευτέρες
οι λέξεις τρέχαν σα να ’ταν σφαίρες,
ερχόταν ο ήλιος και το φεγγάρι
μα στο μυαλό μου βαθύ σκοτάδι,
βαθύ σκοτάδι.