Στα ένοχα φτερά μιας πεταλούδας
κάθισε ο έρωτας αγάπες να μοιράσει,
είχαν τελειώσει τα βέλη στη φαρέτρα
και τα φιλιά του δεν μπορούσε να κεράσει.

Ήρθαν σιωπές με δάκρυα φορτωμένες
αντίκρυ στων ρωγμών το μονοπάτι,
εκεί που χώνονται οι στιγμές όταν μισεύουν
χορεύοντας σε μαύρου πόθου το γινάτι.

Ήσουν εκεί μικρή μου αγαπημένη
στην πλάτη φορτωμένη το σταμνί σου,
σιωπές να προσπαθείς να το γιομίσεις
και πεταλούδες να καλείς να ’ρθουν μαζί σου.

Στο ίσκιο μιας αγάπης ξοφλημένης
μια στάλα ελπίδας βρήκε χώρο να ανασάνει,
σπαθιά ανάψαν κι έκαψαν τη νύχτα
πάντα στον έρωτα ένας στους τρεις θα χάνει.

Στης αμαρτίας το πύρινο γεφύρι
οι σκέψεις σαν περνούν κάνουν τσιγάρο,
θολές ματιές γυρεύουνε την λήθη
χαρίζοντας την πεθυμιά στο χάρο.

Ήσουν εκεί μικρή μου αγαπημένη
στην πλάτη φορτωμένη το σταμνί σου,
σιωπές να προσπαθείς να το γιομίσεις
και πεταλούδες να καλείς να ’ρθουν μαζί σου.