Δεν ήταν φύλλα, ήταν πουλιά
αχ, ξεραμένα δέντρα της αγάπης,
κάποτε η νύχτα ήταν φωλιά
που έθρεφε κρυφά τα όνειρά της.

Τώρα ποτάμια άδεια κλαδιά,
πυρπολημένα κάστρα και στρατώνες,
πες μου πως θα ‘ρθεις πρωτομαγιά
να σπάσουμε τα τείχη με σφεντόνες.

Έλα μην αργείς, αγαπημένη
η καμένη γη σε περιμένει,
Ελλάδα μου πατρίδα κουρασμένη,
έλα μην αργείς, αγαπημένη.

Δεν ήταν φύλλα, ήταν πουλιά
αχ, ξεραμένα δέντρα της αγάπης,
κάποτε η νύχτα ήταν φωλιά
που έθρεφε κρυφά τα όνειρά της.

Άδεια καράβια φεύγουν μακριά.
μοιάζουνε ξένα μα είναι δικά μας.
κόκκινο το αίμα στην αμμουδιά
θυμίζει τα παλιά ιδανικά μας.

Έλα μην αργείς, αγαπημένη
η καμένη γη σε περιμένει,
Ελλάδα μου πατρίδα κουρασμένη,
έλα μην αργείς, αγαπημένη.